یا رب الحسین !

ریگ باد آورده ای را باد برد ...

25 اردیبهشت 85 به سمت مدینه پرواز کردیم و حالا 25 اردیبهشت 86 از کربلا به ایران ... در حالیکه هنوز نمی دونم چی شد ؟؟؟ یه خواب کوتاه کوتاه کوتاه ...

روایتی شنیدم که از یکی از معصومین پرسیده بودن : حیوانات هم به بهشت می رن ؟ امام جواب داده بودن : هیچ شتری به بهشت نمی ره مگر ناقه ی حضرت صالح و هر شتری که در کربلا بمیره ... هیچ سگی به بهشت نمی ره مگه سگ اصحاب کهف و هر سگی که در کربلا بمیره ... هیچ الاغی به بهشت نمی ره مگر الاغ حضرت عزیر و هر الاغی که در کربلا بمیره ...

...

نمی خواستم برگردم . یعنی فکر می کردم می شه به این راحتی ها برنگشت . ولی وقتی به او نجا رسیدم فهمیدم که همه چیز روی حسابه و ماندن و مردن در کربلا رو به هرکسی نمی دن ... و من برگشتم .

...

من برگشتم .

کربلا در کربلا موند و من که باد به بهشت پرتابم کرده بود دوباره به زمین پرتاب شدم ... حالا یک حسی به اسم بین الحرمین در من می تپه و می تپه و می تپه و من خیلی برای این حس کوچیک و ضعیفم.

...

کربلا کربلاست. فقط می شه در موردش همین و گفت . همه چیز با دنیای خاکی فرق داره . همه چیز یه جورایی به هم مربوطه . همه چیز حساب شده ست ... روز اولی که به کربلا رسیدم تب کردم و حسابی مریض شدم . هنوزم مریضم ... روز دوم بردنم دکتر ... فکر کن در کربلا باشی و دلت بخواد تمام روزهاتو تشنه بگذرونی و دکتر بهت بگه باید مایعات زیاد بخوری !!!!!!!!!!! و یک عده مرتب به زور مایعات به خوردت بدن...

حتی نگذاشت یک روز تشنگی در کربلا رو تمرین کنم .......................

...

ریگ باد آورده ای را باد برد ...